Burenavond

Afgelopen zaterdag hadden we de jaarlijkse burenavond. Wat zaten we weer mooi!
Het is traditie in ons buurtje dat we eens per jaar een burenavond houden. Het gaat om een buurtje van 7 huizen. Bij toerbeurt. Vorig jaar was het bij ons. Dit jaar op nr. 36. Het is een bont gezelschap met ieder z’n eigen verhaal. De leeftijd varieert van ongeveer 25 jaar tot ongeveer 60 jaar. Mijn moeder van 91 hoort ook bij het buurtje, maar die heeft een paar jaar geleden aangegeven dat ze niet meer mee wil doen. Er is een koeienboer bij, een machinist, een boekhouder, een man die projecten doet voor ontwikkelingshulp, een paar mensen uit de zorg, iemand die werkt bij een natuurvereniging, een oppas-oma en een iemand die met zijn echtgenote schapenboer/recreatieboer is. Dat zijn Karin en ik. Ohja, en een kapster.  Weet nog goed dat wij in 1986 op deze plek kwamen wonen. Toen waren we de jongsten. Inmiddels behoren we tot de ouderen. Eén buurman van 60 wint het nog van me, maar ik ben met m’n 58 de tweede in leeftijd. Eén persoon was er niet. Die is aan het wandelen in Italie. Maar hij heeft uitdrukkelijk gezegd dat het wel door moet gaan. Het is sowieso altijd een organisatorisch hoogstandje om iedereen bij elkaar te krijgen. Wij konden ook ontspannen gaan zitten omdat dochter Sanne een oogje in het zeil hield bij oma. Oma woont in hetzelfde huis als ons en heeft Alzheimer. We durven haar niet alleen thuis te laten. Als ze merkt dat we niet thuis zijn gaat ze ons zoeken. We konden ook rustig gaan zitten omdat de lammertijd voorbij is en we konden ook rustig gaan zittten omdat we dit weekend helemaal geen boerengolfdrukte hadden. Stel, er volgt een drukke zondag dan zit je toch iets anders. Alle ingrediënten voor een mooie avond. En dat werd het. Er zijn een paar gangmakers in de groep, anderen luisteren weer wat meer. Maar allemaal leuk. En heerlijke hapjes en drankjes. De gerookte zalm op de toastjes vond ik het hapjeshoogtepunt. Ik ben altijd de grote eter op zo’n avond. Ik heb ook de naam. Dat klopt ook wel. Die 100 kg komt niet uit de lucht vallen. Ik vind gewoon alles heel lekker. Maar het zou wel wat minder mogen… Er zijn mensen die pakken één chipje en dat weer een heel tijdje niet. Dat kan ik niet hoor. Maar het gaat de goede kant op; we hebben een nieuwe man in de buurt en die kan ook best eten. Misschien dat ik eens van die naam af kan komen.
Karin en ik zijn eigenlijk een beetje een saai stel. We gaan altijd graag vroeg naar bed. Op dit soort avonden ook. Dan zijn wij altijd de eersten die naar huis gaan. Maar afgelopen zaterdag was het anders. We vonden het beide heel gezellig en hadden niet zozeer de behoefte om naar huis te gaan. Dat vonden sommige anderen later op de avond toch een beetje ongemakkelijk. Die begonnen een beetje op hun stoel te schuiven. Zo van: wanneer gaan Karin en Arjan, dan kunnen wij ook naar bed. Nu was het iemand anders die het eerste overeind moest. En dan krijg je alle aandacht natuurlijk.
Half drie lagen we in bed. Volgende dag wel een beetje stil in het lijf.
We hebben een mooi buurtje. Goud waard.