Zwaar leven

Ik ga nu wel iets overdrijven hoor. Maar dan komt het misschien een beetje duidelijker over:

Ik heb het een beetje zwaar.  Ik leef in dit huis met twee vrouwen. Karin, m’n echtgenote en m’n dochter Sanne. Beide toppers. Maar…., ze zijn erg met gezond bezig. Errug met gezond bezig. Woorden als smoothie, wortelsap, soya, kikkererwten, pompoen, ayurveda, lupine, valess, tofoe, hoemoes, brandnetelthee, noten, biologisch, vegetarisch, plantaardig en deepak chopra zijn hier de orde van de dag. En we duwen hier tegenwoordig rauwe rode bieten door, jawel, de slowjuicer. Met grapefruitsap er doorheen en gember. Dan staat er een longdrinkglas met zo’n chemisch kleurtje voor de dames. Ze beweren bij hoog en bij laag dat het heerlijk is. Nou, dat kán gewoon niet lekker zijn. En als ik die vertrokken mondjes zie als ze een slok nemen weet ik genoeg. Nee, met eten zitten we niet op één lijn. Ik eet graag ‘gewoon’ piepers, groente en vlees. Met een schepje jus. Een lekker schepje bruine jus.
Ik moet zeggen dat Karin wel probeert om het zo draagbaar mogelijk voor mij te maken. Maar het is toch anders. Een met liefde bereide pan vlees is toch iets anders dan kwart voor 6 ‘s avonds denken: “óh ja, Arjan moet nog wat vlees. Wat zal ik uit de vriezer halen?”
Ik lijk wel niet zo plooibaar in dit soort dingen. Ik zou me ook kunnen aanpassen en dankbaar zijn met wat ik krijg. Het is ook niet zomaar wat voor een boer zoals ik die eigenlijk gewoon vleesproducent is. We ‘eten’ ervan. En ik vind het lekker.
Ja, en is het gezond? Ik weet het niet. Ik hou me maar een beetje vast aan de schijf van vijf van vroeger. Want daar  staat vlees in. Volgens mij eet Karin te éénzijdig. Ik ben bijna nooit ziek. Maar misschien heb ik daarmee wel gewoon geluk.

 Lamsschenkel , langzaam gegaard in de oven. Heerlijk.