Vandaag hadden we geen leuke dag op de Manuelhoeve. Na lang wikken en wegen hebben we zaterdag besloten om onze hond Kees te moeten laten inslapen. Waarom? Omdat Kees niet te vertrouwen was. Kees heeft meerdere mensen gebeten. Tot nog toe niet met ernstige gevolgen. Kees hield voornamelijk niet van kinderen. Kinderen zijn toch wat onvoorspelbaar in hun gedrag en stappen vaak op een hond af om ‘m te aaien. En dat wilde Kees niet. Onbegrijpelijk. Voor ons was het zo’n lieve hond.
Zaterdag ging het weer mis. Een heel lief meisje wilde in een onbewaakt ogenblik Kees aaien en ze werd gebeten. Gelukkig geen bloed en verdere schade. Wel heel erg geschrokken. Toen was voor ons de maat vol. Karin en ik waren het daar beide over eens. De Paasdagen zat het erg in ons achterhoofd. We hebben Kees toch negen jaar gehad. Vanmorgen heb ik de dierenarts gebeld en die is vanmorgen gekomen. Eerst een verdovingsspuit om ‘m te laten slapen. Daarna een vloeistof rechtstreeks in het hart. De dierenarts heeft het keurig gedaan. Kees heeft er niets van gevoeld.
Het graf is gegraven. Een mooi plekje tussen de bomen.
Leave a Reply