Mantelzorg

Ja, naast onze schapenboerderij en onze recreatieactiviteiten zijn Karin en ik ook mantelzorger. Eigenlijk al 8 á 10 jaar. Toch wel een soort van een logisch gevolg omdat wij naast mijn ouders gingen wonen in 1986. Mijn ouders waren toen ongeveer 60 jaar en wilden nog niet van de boerderij en ik wilde er graag wonen omdat ik boer wilde worden. Eigenlijk melkveehouder, maar op het moment dat ik van school kwam en wilde starten met koeien melken kwam de melkquotering. Mijn vader had 20 jaar eerder de koeien weggedaan, dus er was geen melkquotum in peiljaar 1982. Geen quotum dus niet koeien melken. Vaarzen weer verkocht en een baan gezocht, met daarnaast schapen. Toch een beetje boer. Maar dat is een ander verhaal.
We hebben thuis een stolpboerderij van 17 x 17 m en dus groot genoeg om er met twee huishoudens in te wonen. Aldus geschiedde, de boerderij werd verbouwd tot twee woningen met twee huisnummers. Het nieuwe huis werd voor mijn ouders en wij met ons gezin gingen in het oude gedeelte wonen. Dat is goed bevallen, al hebben we ook wel eens momenten gehad dat er wat spanning was. Mijn vader was een lieve man maar ook iemand met een sterke mening. Ook qua privacy hebben we wel eens een gesprek moeten voeren. Maar al met al is het volgens mij heel goed gegaan. Vanaf ongeveer 10 jaar geleden werd de gezondheid van m’n ouders minder en gingen we steeds meer voor ze doen. Onder andere brachten we ze altijd warm eten. Ook hebben we vele bezoekjes aan het ziekenhuis en dokters gehad. Bijna zeven jaar geleden overleed m’n vader en ook rond die tijd is bij moeder vastgesteld dat ze Alzheimer in een vergevorderd stadium had. Toen was ze inmiddels 87. Fijn voor haar dat wij naast haar woonden zodat ze zolang mogelijk lekker in haar eigen huisje kon blijven wonen met ons als ondersteuning. In het huis waar ze is geboren. Dat is goed gegaan. Al hebben we ook alles wel meegemaakt wat bij een Alzheimerpatient hoort.
Op 28 februari van dit jaar is moeder gevallen. Dokter is geweest en die heeft geconstateerd dat ze hoogstwaarschijnlijk haar heup gebroken heeft. Naar het ziekenhuis gaan was geen optie gezien haar leeftijd en fysieke toestand. Sindsdien ligt ze volledig in bed. Met 6 paracetamol per dag is ze pijnvrij en ze ligt eigenlijk toch wel heel tevreden in bed. In het begin kreeg ze op haar hielen doorligplekjes, maar die zijn nu weer zo goed als genezen.
We wilden graag de verzorging in eigen hand houden. Karin en ik doen dat al zo lang, we wilden het laatste tijdje ook graag nog zelf doen. Op advies van de dokter zijn we vanaf haar val toch met thuiszorg gestart. Ondanks dat de medewerkers van thuiszorg het fantastisch deden zijn we er na een week weer mee gestopt. We waren bang voor coronabesmetting, maar vooral vonden we het lastig dat we er steeds op zaten te wachten wanneer ze kwamen. Eén van ons moest er namelijk bij zijn om te helpen draaien. Nu we het zelf doen kunnen we het doen op het moment dat het ons schikt.
Het is al met al een hele zorg, maar het geeft heel veel voldoening.
En het is moeder.