Voorstelling De Karavaan

Woensdag j.l. ben ik naar een voorstelling van “De Karavaan” geweest. De Karavaan is een rondtrekkend theater. Bekend in Noord-Holland. Misschien ook daarbuiten maar dat weet ik niet.  Ze hebben vaak mooie thema’s en vooral als de thema’s een agrarisch tintje hebben, ben ik geïnteresseerd. Een paar jaar geleden heeft Karavaan ook in Aartswoud opgetreden op een boerderij. Titel van de voorstelling was toen “Melk”. Ging over de problemen van een boerenbedrijf. Problemen als groeien of niet groeien, opvolging, emigreren, de duizendpoot die de moeder/huisvrouw/boerin moet zijn enz. Was toen ook prachtig. De voorstelling waar ik woensdag heen ging heet Mansholt. Over het leven van de visionair Sicco Mansholt. De jaren ’70 predikte hij als landbouwminister schaalvergroting en groei, in de najaren van zijn carrière begon hij grote vraagtekens te zetten bij de ongebreidelde drang naar groei en consumeren. “De aarde kan dit niet aan”.

Ik vond het een zeer indrukwekkende voorstelling met Helmert Woudenberg in de hoofdrol. Ik maak me ook zorgen om het tomeloze consumeren van de mens. Het verbruiken. Het gebruik van gif. De smog in de grote steden van China en nog veel meer landen. Het steeds maar willen reizen; een week vrij: hup naar Koss, zin om te schaatsen: hup in het vliegtuig naar Zweden, een museum bij Mercedes Benz in Stuttgart: hup in een weekend heen en weer naar Stuttgart. En we vinden het allemaal nog normaal ook.

Ik ben zóó ontzettend blij met het plekje waar wij wonen. Ruimte om te leven. Om een groentetuin te hebben. Om vlees van eigen boerderij te hebben. Om eigen fruit te hebben. Een plekje om tevreden te zijn. En niet steeds weg te hoeven. Ik besef me ook dat we wel bofkonten zijn dat we op zo’n plekje mogen wonen.

Helmert Woudenberg als Sicco Mansholt