Wonen met de ouders

Wonen onder één dak met de ouders. Dat doen we al heel lang. In 1986 is onze stolpboerderij verbouwd zodat er twee woningen in kwamen. In het oorspronkelijke woongedeelte gingen Karin en ik met onze kinderen wonen en voor vader en moeder is er toen inpandig een kleine woning gemaakt. Vader en moeder wilden de zaken meteen goed geregeld hebben. “Jong geen schuld is oud geen goed”. Wij hebben toen alles gekocht en vader en moeder gingen de inpandige woning van ons huren. Achteraf zijn we heel blij met die beslissing. Toen waren de prijzen van de woningen niet hoog en als de boel bij overlijden van de ouders nog verdeeld of overgenomen moet worden is over het algemeen de kans op storing binnen de familie veel groter.
Dit doen we nu dus precies 30 jaar. Het is ons heel goed bevallen. Al gaf het ook wel eens spanning. Respect voor echtgenote Karin. Die kwam hier toch als ‘buitenstaander’ binnen. Belangrijk is om de mens te nemen zoals ie/zij is. En eerst tot 10 tellen. En op tijd dingen aangeven als er iets speelde. Het gaf ook veel gezelligheid en gemak. Tot 2014 woonden we zo met beide ouders, nu alleen nog met moeder/schoonmoeder. In de situatie zoals we wonen is het logisch dat wanneer de ouders wat gaan mankeren, dat wij dan de eerst aangewezen personen zijn om de zorg op ons te nemen. Tot 2013 stelde dat niet veel voor. Het was ‘er voor elkaar zijn’ en af en toe eens, met vooral vader, naar de dokter of ziekenhuis. In 2014 en later is die zorg veel intensiever geworden. Vader werd behoorlijk afhankelijk van hulp en bij moeder is in die tijd Alzheimer geconstateerd. In september 2014 overleed vader. Omdat we naast elkaar wonen kon moeder in haar huisje kon blijven wonen. Dit vindt ze heel fijn. Ze is hier tenslotte geboren en heeft hier altijd gewoond. Omgaan met een persoon met Alzheimer is niet altijd eenvoudig en vraagt veel tact en geduld. Wat kunnen er bijzondere dingen in het hoofd van een Alzheimerpatient omgaan…. Moeder eet iedere avond bij ons en we doen nog heel veel andere dingen. Wij zijn dankbaar dat we dit voor haar kunnen doen. Gelukkig hebben we ons werk thuis. Anders had het niet gekund, want er moet eigenlijk altijd wel iemand thuis zijn. Nogmaals respect voor Karin. Ze is erg lief voor haar.

. Oma en onze zoon Onno

 Oma en Karin